dinsdag 11 maart 2014

Vandaag heb ik eindelijk de beloofde twee scans gemaakt uit twee verschillende titels van Ralph Stacey:
  1. Complexity and the Experience of Managing in Public Sector Organizations (ed. by Ralph Stacey and Douglas Griffin), hfd 2
  2. Tools and Techniques of Leadership and Management : meeting the challenge of complexity (Ralph Stacey), hfd 8 en 9
Ik bewonder Stacey enerzijds om zijn intellectuele scherpte en inzicht en anderzijds om zijn mooie, preciese manier van formuleren.

De 'technieken' die hij in hfd 9 behandelt betreffen o.m:
  • reflexive inquiry
  • spontaneity and improvisation
  • participation in conversation: group processes as 'techniques'of widening and deepening communicatio
  • rhetoric and truth telling.
Regelmatig Staceylezen is een prima antidotum als je in een modernistische organisatie werkt.

Omdat ik hier geen bijlagen kan toe kan voegen zal ik ze op Google Drive zetten. Aldo nodigt ons hiervoor uit.

dinsdag 8 oktober 2013

When Everthing Happens Now

Ik was een paar weken gelden in Oostende, alwaar het congres Informatie aan Zee 2013 werd gehouden. De mooiste lezing vond ik die van Kristof Michiels, Digital Strategist bij M HKA. Hij was helemaal weg van Douglas Rushkoffs boek Present Shock: When Everthing Happens Now. Het boek waar ik het vanochtend over had, tijdens onze tweede bijeenkomst in het prachtige Textielmuseum. Vijf nieuwe begrippen uit dit boek (gewoon even geknipt en geplakt):

1.Narrative collapse - the loss of linear stories and their replacement with both crass reality programming and highly intelligent post-narrative shows like The Simpsons. With no goals to justify journeys, we get the impatient impulsiveness of the Tea Party, as well as the unbearably patient presentism of the Occupy movement. The new path to sense-making is more like an open game than a story.

2.Digiphrenia – how technology lets us be in more than one place – and self - at the same time. Drone pilots suffer more burnout than real-world pilots, as they attempt to live in two worlds - home and battlefield - simultaneously. We all become overwhelmed until we learn to distinguish between data flows (like Twitter) that can only be dipped into, and data storage (like books and emails) that can be fully consumed.

3.Overwinding – trying to squish huge timescales into much smaller ones, like attempting to experience the catharsis of a well-crafted, five-act play in the random flash of a reality show; packing a year’s worth of retail sales expectations into a single Black Friday event – which only results in a fatal stampede; or – like the Real Housewives - freezing one’s age with Botox only to lose the ability to make facial expressions in the moment. Instead, we can “springload” time into things, like the “pop-up” hospital Israel sent to Tsunami-wrecked Japan.

4.Fractalnoia – making sense of our world entirely in the present tense, by drawing connections between things – sometimes inappropriately. The conspiracy theories of the web, the use of Big Data to predict the direction of entire populations, and the frantic effort of government to function with no “grand narrative.” But also the emerging skill of “pattern recognition” and the efforts of people to map the world as a set of relationships called TheBrain – a grandchild of McLuhan’s “global village”.

5.Apocalypto – the intolerance for presentism leads us to fantasize a grand finale. “Preppers” stock their underground shelters while the mainstream ponders a zombie apocalypse, all yearning for a simpler life devoid of pings, by any means necessary. Leading scientists – even outspoken atheists - prove they are not immune to the same apocalyptic religiosity in their depictions of “the singularity” and “emergence”, through which human evolution will surrender to that of pure information.

donderdag 3 oktober 2013

Een geheel nieuwe post

Beste mensen,

Het lukt me niet te reageren op de post van Jan. Daarom maar een geheel nieuwe post:
* Zeker. Dinsdag 8 oktober ben ik er tot 11.30 uur.
* Jan, mooi die verwijzing naar Vygotski.

Ik ben zelf erg benieuwd naar teksten die gaan over varianten als comfortzone, gewoontevorming, 'in je systeem zitten' e.d.

Vanuit de semiotiek schrijf ik aan een tekst over gewoontevorming die ik binnenkort met jullie deel; wellicht dat jullie verwijzingen kennen?

Tot dinsdag.

dinsdag 1 oktober 2013

Fysiek overleg!

Beste allemaal,

Volgens mijn agenda hebben we volgende week dinsdag, 8 oktober, de tweede bijeenkomst van ons groepje, en wel van 10:00 tot 12:00 uur in het Textielmuseum te Tilburg. Dit klopt toch hè? Graag even een reactie. Alvast bedankt!

En ik heb begrepen dat Liesbeth Vogelaar, directeur van Bibliocenter, op eigen verzoek aan onze groep is toegevoegd. Klopt dit? Ook graag even een reactie!




maandag 16 september 2013

Breinpaniek en ZPD

Even snel, tussen het werken door. Twee begrippen die ik jullie niet wil onthouden: Breinpaniek en Zone of Proximal Development, in het Nederlands Zone van Nabije Ontwikkeling. Het eerste begrip heb ik ooit op een lezing gehoord, lang geleden, en het tweede begrip/concept kennen jullie waarschijnlijk wel: het is afkomstig van de bekende, Russische ontwikkelingspsycholoog Lev Vigotski. Beide begrippen passen mijns inziens goed bij ons comfortzoneverhaal...

vrijdag 13 september 2013

Johnny Rotten

Tijdens de startbijeenkomst vertelde ik wat mijn leervraag was. 'Wat kan ik leren van Johnny Rotten? Voortijdig schoolverlater, die gedurende zijn leven zijn eigen, informele leerroutes heeft gevolgd en onderweg veel heeft geleerd, waarschijnlijk veel meer dan ik, die altijd keurig naar school ging en altijd zijn best deed.' In dit bericht een kort en voorlopig antwoord op mijn eigen leervraag. Ik heb van Johnny Rotten tot nu toe het volgende geleerd:

  1. het belang van lef hebben, van dapper zijn, van tegendraads durven zijn, van je durven onttrekken aan verstikkende conventies op allerlei gebied (taal; muziek; maatschappelijke verhoudingen; mode; lichaamsverzorging). Een beetje lef heb ik wel, maar niet zoveel als Johnny. Iets voor een volgend leven (ik zit nu bijna tegen mijn pensioen aan, nog een jaartje of tien en dan kan ik gaan genieten van een fijne, oude dag);
  2. het belang van reflecteren op wat er gebeurt. Johnny Rotten heeft zichzelf nooit een Punk genoemd. Hij zag dit als een label van de pers, als een manier van categoriseren, ongevaarlijk maken, inkapselen. Toen Punk een beweging werd, met eigen strenge codes, was Johnny Rotten de eerste die afhaakte. Ik mag ook graag reflecteren op wat er gebeurt, in mijn omgeving en bij mezelf. Hier leer ik niets van Johnny, hier herken ik alleen maar;
  3. het belang van je eigen weg kiezen, telkens weer. Is nooit mijn sterkste kant geweest. Heeft met lef hebben te maken natuurlijk. Ik ben een brave burgerman, met een vaste baan, maar gelukkig zonder hypotheek. Johnny's Comfort Zone is voor mij hier duidelijk een Panic Zone;
  4. ...
Ik lees dat Johnny er soms ook wel op los sloeg. Dat gaat me iets te ver...

Leuk om te lezen in Wikepedia bij lemma John Lydon, de echte naam van Johnny Rotten:
Lydon has been a fan of Oscar Wilde since he studied his works at school, when he came to the conclusion that 'his stuff was fucking brilliant. What an attitude to life!… He turned out to be the biggest poof on earth at a time when that was completely unacceptable. What a genius.'
Toch een compliment voor het formele onderwijs!

Tot slot nog een ontroerend filmpje en dan heb ik toch nog iets met mijn leervraag gedaan, al heeft mijn antwoord niet zoveel te maken met 'het faciliteren van informele leergroepen'. Of zien jullie wel een verband?

dinsdag 27 augustus 2013

'Mijn' leidinggevende

'Mijn' leidinggevende, ja, dat kwam van mij.

Wat ik mis in organisaties waar ik gewerkt heb en werk, is het vermogen om te leren. Dat heeft veel te maken met samenwerken, de wijze waarop plannen tot stand komen. In mijn eenmansfunctie sta ik ver van het primaire proces van een organisatie. Ik ben op zoek naar verbinding. Ik verwacht van 'mijn' leidinggevende dat hij/zij me betrekt bij het tot stand komen van plannen. Niet dat ik niet zelf plannen kan maken. Maar als iedereen in zijn comfortzone blijft van het alleen plannen schrijven, dan ontstaat er nooit iets nieuws, wordt er niet naar buiten gekeken, draaien we in een kringetje. Mijn comfortzone is het ook niet, om alleen op een kamertje iets te verzinnen zonder verbinding met anderen.

Nu wacht ik natuurlijk niet tot iemand me vraagt om plannen. Ik maak zelf plannen. Maar kan iedereen dat, zelf initiatief nemen? En zou een organisatie niet veel beter functioneren als er veel meer ruimte en tijd was om plannen op een andere manier tot stand te laten komen? Zouden we dan niet veel meer van elkaar leren? Als er een sfeer was waarin je kritisch mag zijn en fouten mag maken. Als er een andere structuur er is om plannen in te dienen en niet alles via het managementteam hoeft te lopen?

Het heeft alles met bedrijfscultuur te maken. En mijn zoektocht naar hoe ik eraan kan bijdragen die cultuur te veranderen. Zodat leren ook onderdeel wordt van die cultuur. Bedrijfscultuur is een comfortzone die doorbroken moet worden. En als het bedrijf gaat leren, lopen we steeds vaker tegen onze eigen comfortzones aan. Zo komen we verder.

Dit blog is erg snel geschreven en dus niet zo gestructureerd. Tijd, tijd, tijd, druk, druk, druk. Kunnen jullie er wat mee?